In de nacht van dinsdag 31 augustus op woensdag 1 september 1993 fietst studente Tanja Groen (op dat moment 18 jaar oud) alleen weg van de studentensociëteit in Maastricht naar haar appartement in het acht kilometer verderop gelegen dorpje Gronsveld. Ze verdween spoorloos en er is nooit ook maar één spoor van haar gevonden…
Tanja Groen
Tanja Afra Maria Groen werd op 23 juni 1975 geboren in het Noord-Hollandse Schagen. In 1993 zou ze beginnen met een studie gezondheidswetenschappen aan de Maastricht University en per 1 augustus had ze een kamer gehuurd bij de familie Houten in ‘het kasteel’ aan de Rijksweg in Gronsveld. De familie Houten had recentelijk voormalige stallen van de kasteelboerderij vlak bij de kerk omgeturnd tot appartement. Naast Tanja woonde daar nog een student. Gronsveld kwam in 1993 steeds meer in de picture bij studenten als woonplaats door de woningnood in Maastricht. Het was weliswaar een flink stukje fietsen van het dorpje naar de grote stad (acht kilometer dus), maar er waren zelfs studenten die hun toevlucht over de grens hadden gezocht, in Duitsland of België.
Verdwijning
In de nacht van dinsdag 31 augustus op woensdag 1 september van het genoemde jaar vierde Groen een ontgroeningsfeestje op de studentensociëteit Circumflex in het centrum van Maastricht: ze begon steeds meer te wennen aan het studentenleven. Na afloop pakte ze de fiets om zich een weg te begeven naar haar appartementje in Gronsveld, maar daar kwam ze nooit aan. Het weekend na haar verdwijning zou ze eigenlijk naar haar ouders in Schagen gaan. Groen is nooit teruggevonden en haar fiets, die gelijktijdig met haar verdween, ook niet.
“Levensgevaarlijke weg”
“Het is een enge, levensgevaarlijke weg”, zeiden studenten over de route van Maastricht naar Gronsveld. Dat had vooral te maken met het ontbreken van straatverlichting, waardoor een nachtelijke fietstocht al snel een hachelijk avontuur werd. Op zondagavond 29 augustus waren twee medestudentes uit Gronsveld Groen nog voorbijgefietst. Daarbij hadden ze meteen maar aangeboden om in het vervolg samen te fietsen.
Desondanks koos Tanja ervoor om op 31 augustus alleen van Maastricht naar Gronsveld te gaan, maar dat was wel te verklaren. Volgens studiegenootjes kwam deze beslissing voort uit een combinatie van naïviteit en het gevoel ‘anderen niet tot last te willen zijn’. Eén van hen verklaarde: “Als ze het had gewild, had ze zeker met anderen terug kunnen fietsen. Natuurlijk betreuren we het ontzettend dat dat niet gebeurd is, maar je kunt het iemand natuurlijk niet opdringen…”
Op de bewuste dinsdag was Groen ’s ochtends uit Gronsveld vertrokken voor introductielessen op de universiteit. Aan het einde van de middag, tegen 17.00 uur, was ze weer terug op haar kamer, waar ze een hapje at. Om 19.00 uur fietste ze naar de sociëteit van Circumflix in de Herbenusstraat in Maastricht, voor de zogenaamde ’terugkomavond’, een soort ontgroening.
Niet in Gronsveld, maar ook niet in Schagen
Het duurde behoorlijk lang voordat Tanja werd gemist. Het waren haar medestudenten die uiteindelijk aan de bel trokken, omdat Groen steeds maar geen acte de présence gaf op college. Pas op vrijdag werd er echter gebeld met het ouderlijk huis van de studente in Schagen. Aanvankelijk dacht men dat ze misschien wel eerder naar haar ouders was vertrokken, door bijvoorbeeld ziekte. Toen bleek dat ze helemaal niet in Schagen was, brak er direct paniek uit. Haar ouders reisden op zaterdag al af naar Maastricht en de politie werd ingeseind. Er werd een grootscheepse zoekactie op touw gezet en aanvankelijk werd er een plantsoen in de buurt van de Herbenusstraat uitgekamd. Later werden vooral de mogelijke routes van Maastricht naar Gronsveld onder de loep genomen.
Groen had nog geen vaste route van school naar huis, omdat ze daarvoor gewoonweg te kort in Gronsveld woonde. Wat zeker is, is dat ze de rivier de Maas over moest steken, en daarvoor komen twee bruggen in aanmerking: de John F. Kennedybrug en de Sint Servaasbrug. Beide bruggen staan geenszins te boeken als gevaarlijk: je moet halsbrekende toeren uithalen om in het water te vallen. Heeft Tanja de overkant van de Maas gehaald, en dat is natuurlijk geen zekerheidje, dan is ze vermoedelijk door Randwijck gefietst, een afgelegen gebied aan de overkant van de Maas. In de jaren 90 was dat een gebied waar je niet wilde zijn in de nachtelijke uurtjes, want er hadden zich enkele gevallen van aanranding voorgedaan.
Zoekactie met helikopters en speurhonden
De zoektocht naar Groen met speurhonden en helikopters leverden helemaal niets op. Dreggen in de Maas werd daarnaast zinloos geacht. ‘Als ze al in het water was gevallen, was ze al lang gevonden’, zo redeneerde men. Overigens werd ook het terrein van het grote woonwagenkamp Vinkenslag afgespeurd door de helikopters, al was er volgens de autoriteiten geen aanleiding om ervan uit te gaan dat dat er iets mee te maken had. Er waren weleens problemen op het kamp, maar dan ging het vrijwel altijd over onderlinge onenigheid.
Marc Dutroux
Door de jaren heen heeft de politie alle mogelijke aanknopingspunten aangegrepen in de zoektocht naar Tanja Groen. Oók de tips van paragnosten werden serieus genomen (in 2009 claimde een helderziende nog: ze is in Noord-Frankrijk), maar die leidden tot niets. Toen in België de zaak van Marc Dutroux speelde in 1996 is er onderzocht of er mogelijk een verband was. Op verzoek van de politie reisden Tanja’s ouders af naar Charleroi om een blik te werpen op de spullen die in beslag genomen waren in drie woningen van Dutroux. Op het bureau lagen er een hoop kledingstukken uitgestald, alsmede oorbellen en kettinkjes, maar er zat niets van Groen bij.
Fiets, botresten en een tip
Niet alleen Tanja was van de aardbodem verdwenen, dat gold ook voor haar zwartgeverfde damesfiets. In 2012 werd er een nieuwe zoekactie gehouden naar het rijtuig en een week lang dregden duikers een deel van de Maas af. Aanvankelijk werd er helemaal niets gevonden, maar toen kwam er toch een fiets boven water. Uiteindelijk bleek die echter niet van Groen te zijn.
In 2014 werden er vervolgens botresten gevonden in de omgeving van Gronsveld, maar ook die bleken niet toe te behoren aan de vermiste jonge vrouw. Vijf jaar later, in 2019, kreeg het coldcaseteam van de politie in Limburg een tip binnen over de plek waar het lichaam van Tanja Groen mogelijk begraven was. Die informatie leidde naar een graf op de begraafplaats van de Katholieke Kerk Heugem, gelegen aan De Beente in Maastricht. Er werd een opgraving uitgevoerd, maar er werd niets verdachts gevonden.
Hartenkreet ouders
Begin 2020 sloegen de ouders van Tanja, moeder Corrie en vader Adrie, een hartenkreet. In een statement, dat door misdaadjournalist Peter R. de Vries verspreid werd, lieten ze weten dat ze nog altijd hoop hadden dat de zaak van hun dochter opgelost zou worden. Corrie Groen zei: “Het is meer dan 26 jaar geleden dat onze dochter spoorloos verdween. De onzekerheid over haar lot is voor mijn man, onze kinderen en mij al die tijd ondragelijk geweest. Dit heeft ons elke dag beziggehouden. Wij zouden heel opgelucht zijn als aan deze onzekerheid nu een einde komt en we onze dochter thuis kunnen brengen.” Vader Adrie stelde: “Wij hopen dat we eindelijk, eindelijk antwoord krijgen op onze vragen. Alles is beter dan de twijfels en de onzekerheid waarmee we al zo lang leven.”
Zoekactie studenten
Begin 2021 werd bekend dat er een nieuwe zoekactie naar Tanja Groen kwam, naar aanleiding van een onderzoek/project (genaamd: Gerede Twijfel) uitgevoerd door studenten aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en de Universiteit Maastricht onder leiding van rechtspsycholoog Peter van Koppen. Die vertelde aan De Limburger over het zoekgebied in Geldrop/Eindhoven: “We hebben tweeënhalf jaar geleden een rapport ingediend bij het Openbaar Ministerie (OM) en de politie. Onze aanbeveling was: ga daar eens zoeken.” Verdere details kon hij niet verstrekken: “Ik ben vooral blij dat ze eindelijk gaan zoeken.” Volgens het Noordhollands Dagblad werd de verdwijning van Groen gelinkt aan de veroordeelde en inmiddels overleden moordenaar Wim S., afkomstig uit Geldrop.
Wim S.
Wim S., ook wel de Killer van Lappegat genoemd, is veroordeeld voor de moord op Rienja Shewpersadsingh (35) uit Eindhoven, maar werd door de jaren heen met véél meer verdwijningen en moorden in verband gebracht.
Rienja Shewpersadsingh
Op woensdag 5 mei 1993 verdwijnt de Hindoestaans-Surinaamse vrouw Rienja Shewpersadsingh spoorloos. Om 17.00 uur heeft ze ‘uitgeklokt’ bij haar werkgever, Mora Snacks in Veldhoven, en om 22.20 uur wordt ze voor het laatst gespot: in een grote donkerkleurige auto samen met een man, Wim S. Later die avond werden de twee, die elkaar kenden omdat S. in een eerder stadium ook in de snackfabriek werkte, nog in het uitgaansleven van Valkenswaard gesignaleerd.
Als dat bekend wordt, weet de politie eigenlijk wel genoeg: Wim S. is bepaald geen onbekende en werd al twee keer eerder in verband gebracht met verdwijningen van vrouwen. Beide keren werd hij ook ondervraagd, maar moest men hem laten gaan omdat de lijken niet terug werden gevonden. Op 6 juli wordt S. gearresteerd, maar hij ontkent Shewpersadingh gezien te hebben op de vijfde. Bij sporenonderzoek in de auto van de Geldropnaar wordt echter dna van Rienja gevonden; bloedsporen die van haar afkomstig zijn.
Wim wordt opnieuw gearresteerd, maar het bewijs is gewoonweg niet rond te krijgen. S. blijft glashard ontkennen en wordt op 26 november wéér vrijgelaten, maar een paar dagen later is er een doorbraak: het stoffelijk overschot van Shewpersadingh wordt opgegraven in een bosperceel aan de Locht, tussen Veldhoven en Eersel. Het lijk was blootgewoeld, hoogstwaarschijnlijk door dieren, en jagers zagen een deel van een mensenvoet. Meteen wordt Wim S. opnieuw in de kraag gevat.
Anny van der Groen-Heyligers (23) en Henny Maas (15)
Wim S. werd, zoals hierboven gemeld, twee keer eerder aan verdwijningen gelinkt. In 1966 was dat door het eerst het geval: Anny van der Groen-Heyligers was spoorloos verdwenen en S. werd als potentiële dader genoemd. Een meisje dat een kamer in het huis van de familie Van der Groen-Heyligers huurde verklaarde dat er in de dagen voor de vermissing een man op bezoek was geweest, om als loodgieter een paar klusjes te doen. Het werd al snel duidelijk dat S. die persoon was geweest, maar Anny werd nooit gevonden en Wim ging dus vrijuit.
Op 18 februari 1975 liep Henny Maas boos weg uit haar ouderlijk huis in Geldrop. Ze was van plan om de nacht door te brengen in het KAJ-gebouw (Katholieke Arbeiders Jeugdgebouw) in datzelfde dorp en is ook wel in dat gebouw geweest, maar de volgende dag vonden twee schoolvrienden een briefje van het 15-jarige meisje. Daarin stond dat ze naar Wim S. zou gaan. De twee jongens belden aan bij S. en vroegen of hij Henny had gezien, maar hij vertelde van niks te weten…
Tanja Groen?
Qua uiterlijk hadden Rienja, Anny, Henny en Tanja Groen nogal wat overeenkomstigheden. Bovendien weten we sinds 2012 dat Wim S. in de tijd van de verdwijning van Tanja op een camping in Valkenburg stond, een camping die de familie Groen óók wel eens aangedaan had. Daarnaast zou S. in zijn tijd in de gevangenis aan een medegevangene verteld hebben dat hij iets met de vermissing van Tanja te maken had gehad. De politie kwam in actie en ondervraagde hem, maar toen ontkende hij. Een paar jaar geleden kwam Wim S. te overlijden.