Op 8 november 2018 kwam het leven van Sofie (30) helemaal op zijn kop te staan. Haar man, vader van haar zoontje van twee, bleek een dubbelleven te leiden, en niet zomaar eentje, maar met een gruwelijke moord als gevolg. Twee jaar lang heeft ze daar niets van gemerkt…
‘Je leven wordt nooit meer hetzelfde’
Op 8 november 2018 om zes uur ’s ochtends hoorde ze de bel gaan, één keer, twee keer. Sofie liep in haar pyjama naar beneden en deed de deur open, daar stonden een man en een vrouw van de politie. In De Telegraaf vertelt ze: “De vrouwelijke inspecteur pakte me beet en zei die woorden. Dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik dacht dat mijn man betrokken was bij een ongeluk. Achteraf gezien niet logisch, hij was nog maar net vertrokken. Ze hadden hem de weg versperd en meteen opgepakt. Ze wilden hem niet thuis arresteren om te voorkomen dat mijn zoontje of ik gevaar zouden lopen.”
Ze schrok zich logischerwijs het apelazarus: “Ik kon alleen maar verbouwereerd vragen wat er in godsnaam aan de hand was. Ik zei dat ik gisteren nog mijn trouwjurk was gaan passen. Dat ik twee weken later zou trouwen. Ik wist niets. Ik zag papieren liggen. Daarop stond in koeienletters, in het zwart: moord met voorbedachten rade. Ik huilde, maar het drong niet tot me door. Ook al lees je die woorden, het is zo surrealistisch dat je nog altijd denkt dat je man wat is overkomen.”
Affaire in Japan
Ze had op dat moment nog geen idee dat haar man John Vandoolaeghe twee jaar daarvoor de 28-jarige Vietnamese Nguyen Thi Xuan had vermoord. Xuan werkte en studeerde in Japan, maar werd in november 2016 voor het laatst levend gezien. Toen hij op zakenreis was in Japan had Vandoolaeghe een affaire met haar gehad, waarna hij in zes maanden tijd 139 pogingen had gedaan om de Vietnamese naar België te laten komen.
Uiteindelijk lukte dat, maar na haar aankomst op het station van het Vlaamse Kortrijk ging het blijkbaar mis. In de auto moet ruzie zijn ontstaan, waarna John Xuan wurgde. Daarna reed hij naar huis, met haar stoffelijke overschot naast zich op de passagiersstoel. In de garage pakte hij een vuilnisbak om haar lichaam in te verstoppen, waarna hij aanmaakblokjes haalde, zodat hij haar in brand kon steken. Op 31 december 2016 werd in een Geluwse gracht haar verkoolde lichaam aangetroffen door een jager. Na uitvoerig onderzoek werd vastgesteld dat het om Xuan ging.
Opsporing Verzocht
Sofie herinnert zich een uitzending van het Vlaamse Opsporing Verzocht over de moord op de Vietnamese: “Zijn reactie was toen wel vreemd. Ik zei dat het over een zaak hier in de buurt ging. Waarom kijk je niet mee, het gaat hier over iets uit de buurt, zei ik, maar hij liep toen de aflevering begon naar de koelkast en zei dat hij ging slapen. Dat hij moe was. Ik kijk geregeld naar CSI-dingen, en zeg wel vaker: ’Hoe kan je nu iemand vermoorden?’ Ik denk dat hij dat niet wilde horen. Maar hij lag wel nog wakker toen ik na de uitzending naast hem ging liggen.”
Na een half uur ondervraging door de politie bekende John de moord. Sofie hoopte op dat moment nog dat het niet waar was: “Tot een mannelijke inspecteur de verhoorkamer binnenkwam, zijn hand op mijn schouder legde en zei: hij heeft bekend. Toen stortte ze in: “Ik kon er niet meer onderuit. Het was waar.” Ze bezocht haar man in de gevangenis, waar ze hem aan de nodige vragen onderwierp: “Wat heeft jou bezield? Waarom ging je met een ander? Waarom ben ik niet goed genoeg? En waarom heb je dat in godsnaam gedaan?”
“Ik zal hem niet van zijn vader weghouden”
Tijdens het proces gaf Sofie een bewonderenswaardige getuigenis: “Ik heb hem nooit zwartgemaakt. Alleen verteld hoe het was tussen ons. Dat hij weleens driftig kon zijn. Met dingen op de grond kon gooien. Eén keer heeft hij me geslagen, daarna nooit meer. Ik had hem gezegd dat dat nooit meer mocht gebeuren, dat ik hem anders zou verlaten.” John zit nog altijd in de gevangenis, maar kan vrijkomen als hun zoon elf is: “Ik probeer daar niet te veel aan te denken. Me daar niet op te focussen, anders lig ik nog meer wakker. Ik zal altijd zo neutraal mogelijk blijven. Mijn zoon niet beïnvloeden. Ik zal hem niet van zijn vader weghouden. Het is dan later aan mijn zoon om zelf te beslissen wat hij wil.”
